Ne hesabını veremeyeceğim bir günüm oldu ne de vicdanımı lekeleyen bir geçmişim... Ne hissettiysem onu söyledim , onu yaşadım... Yaşadığım bir tek andan bile pişmanlık duymadım... Asla keşkelerim olmadı... Hiçbir zaman kendimle vicdan mahkemesi yapmak zorunda kalmadım... Karşıma bazen gerçek yüzler , bazen sahteler çıktı ama olsun ...ben yine sadece hislerimle yaşadım.. Asla sevmediğim birine seni seviyorum demedim , ya da asla birini severken karşılığını beklemedim... Dostluğuma değer biçmedim , sevgime ise hiçbir zaman sınır çizmedim... Sevdiysem sonuna kadar gittim,bitirdiysem öldürse de hasreti geriye dönmedim... Bazen çok kırıldım , bazen belki de kırdım... Ama hata insana mahsustur dedim..Affettim , af diledim.. Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama ben onları yinede affettim.. Onlar belki beni saflıkla yargıladılar.Belki de içten içe sinsice güldüler... Ama asıl unuttukları şuydu... Ben aldanmadım... Aldanan her zaman kendileri oldular ama bunu anlayamadılar... Bir insan kaybının ne olduğu bilemedikleri için... Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline geldiği için...... Oysa ben hiç insan kaybetmedim... Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi bildim o kadar..

Hayat birşeyleri paylaşmaksa eğer
Ben herşeyi paylaştım ama sen hariç
Onu'da ne sen biliyordun nede bir başkası
Sadece ben ve bu satırlar biliyor
Sevmeye bile kıyamazdım seni
... Hele gözlerine bakmaya sakınırdım
Öyle bir aşkla sevmiştim ki seni
Dağlar,Taşlar dik gelse yıkamazdı
Yanımda olmasanda hayalinle avunurdum
Issız gecelerde resminle konuşurdum
Sen ses vermesende ben duyuyordum
Çünkü seni öyle seviyordum
Bir bilseydin benim bu sevgimi
Aşktan yana hislerimi
Yüreğimde zincirine vurduğum seni
Bilmem döner gelirmiydin geri
Umut etmeyi kendime yiğitlik sayıyordum
Dönmesen bile beklemeyi biliyordum
Hayat herşeye rağmen güzeldir diyordum
Yine de seni sevmekten vazgeçemiyordum
Öyle bir günde çıktın ki karşıma
Yüreğimde ki seni salı verdim aklımca
Artık saklamayacak söyleyecektim sana
Ne varki gördüm parmağında bir DEMİR halka..